Οι εμβολιασμοί εδώ και μερικές δεκαετίες συνιστούν τον κορμό της προληπτικής ιατρικής στα ζώα συντροφιάςκαι έχουν συμβάλλει σημαντικά στη μείωση της συχνότητας σημαντικών λοιμωδών νοσημάτων που απειλούν την υγεία και τηζωή τους. Την τελευταία δεκαετία παρατηρείται έντονη κινητικότητα προς την κατεύθυνση της αναθεώρησης ορισμένων εμβολιακών πρακτικών, με στόχο την ενίσχυση της «ανοσίας του πληθυσμού» και τη λογική μείωση του «εμβολιακού φορτίου»ώστε να ελαχιστοποιηθούν οι μετεμβολιακες επιπλοκές. Με τις σημερινές οδηγίες για τους εμβολιασμούς στο σκύλο και τηγάτα, προτείνεται να εμβολιάζονται όσο το δυνατόν περισσότερα ζώα, ενώ ταυτόχρονα τα εμβόλια κατατάσσονται σεαπαραίτητα, προαιρετικά και μη προτεινόμενα. Τα απαραίτητα εμβόλια πρέπει να γίνονται σε όλα τα ζώα και ανεξάρτητα από τον τρόπο ζωής τους, επειδή στοχεύουν στην πρόληψη σοβαρών μεταδοτικών νοσημάτων, ζωοανθρωπονόσων ή νοσημάτωνγια τα οποία ο εμβολιασμός είναι υποχρεωτικός από το νόμο. Στα απαραίτητα εμβόλια για το σκύλο ανήκουν εκείνα για τηνπαρβο'ιωση (παρβοϊός-2), τη λοιμώδη ηπατίτιδα (αδενοϊός-2), τη νόσο του Carré και τη λύσσα, ενώ για τη γάτα τα εμβόλια τηςπανλευκοπενίας, της ερπητοΐωσης, της καλυκοΐωσης και της λύσσας. Προαιρετικά είναι τα εμβόλια εκείνα που γίνονται μόνο όταν το επιβάλλει ο τρόπος ζωής του ζώου. Τέλος, στα μη προτεινόμενα εμβόλια εντάσσονται εκείνα των οποίων η αποτελεσματικότητακαι η ασφάλεια δεν στηρίζονται από τα τρέχοντα επιστημονικά δεδομένα. Μετά τον πρώτο αναμνηστικό εμβολιασμό που γίνεται ένα χρόνο μετά την ολοκλήρωση των αρχικών εμβολιασμών στα κουτάβια και τα γατάκια τη 16ηεβδομάδα της ηλικίας τους, τα απαραίτητα εμβόλια επαναλαμβάνονται κάθε 3 χρόνια, αφού η διάρκεια της προστατευτικήςανοσίας υπερβαίνει κατά πολύ το χρονικό αυτό διάστημα. Στην ανασκόπηση αυτή συνοψίζονται οι νεότερες οδηγίες για τουςεμβολιασμούς στο σκύλο και τη γάτα ανάλογα και με τον κίνδυνο έκθεσης στους παθογόνους μικροοργανισμούς (π.χ. ζώα πουζουν μόνα τους ή ομαδικά). Επιπλέον, απαντώνται οι ερωτήσεις εκείνες που ανακύπτουν συχνά και έχουν σχέση με ταεμβολιακά προγράμματα, τις τεχνικές λεπτομέρειες των εμβολιασμών και τις μετεμβολιακές επιπλοκές. Τέλος, καταβλήθηκε κάθε προσπάθεια ώστε οι επικαιροποιημένες οδηγίες να εναρμονιστούν με τις συνθήκες άσκησης της κτηνιατρικής πράξης στην Ελλάδα (π.χ. μαζικοί εμβολιασμοί σε καταφύγια ζώων, εμβόλια που παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη χώραμας).
(EL)
Vaccinations are an integral part of a comprehensive preventive health care program targeting to minimize the incidence of major canine and feline infectious diseases. Currently, vaccination practices are re-evaluated globally towards a twofold objective: to strengthen "herd immunity", which depends on the percentage of vaccinated animals in a population, and to reduce the "vaccine load" per animal in order to minimize the vaccine-associated adverse reactions. To this end, the updated canine and feline vaccination guidelines, encourage the vaccination of as many animals as possible, while at the same time classify the vaccines into core, non-core and not recommended. Core vaccines should be administered, if possible, to every dog and cat.Canine parvovirus-2, canine adenovirus-2, canine distemper virus, feline parvovirus, feline calicivirus/herpesvirus-1 and rabies vaccines fall into this category. Non-core vaccines are selectively given to dogs and cats after assessing the risk/benefit ratio. There are also vaccines for which there is currently no sufficient scientific evidence to justify their use. Importantly, after the one-year booster inoculation that follows the completion of the initial puppy/kitten vaccination series, core vaccines should be given no more frequently than every three years, as the duration of the protective immunity far exceeds this time interval. This review focuses on the updated canine and feline vaccination guidelines pertaining to the individual animal as well as to those living in groups. Important questions related to vaccination programs and to relevant adverse reactions are also answered. An effort has been made to align these guidelines according to what is considered a "norm" among the small amimal practitioners in Greece.
(EN)
Ελληνική Κτηνιατρική Εταιρεία
