Δεν επιχειρήσαμε να υποκαταστήσουμε με το έργο μας τον φανταστικό κόσμο των παιδιών. Αντιθέτως, σκεφτήκαμε να είναι ο χώρος τους μια προπαίδεια και ταυτοχρόνως ένα χρήσιμο (αλλά και διασκεδαστικό) διδακτικό παιχνίδι με την πραγματική αρχιτεκτονική. Ένα παιχνίδι που αναπτύσσεται καθημερινά πάνω στο ίχνος μιας απολύτως σύγχρονης ορθολογικής κτιριακής δομής, με ρίζες όμως σε βασικά –και γι’ αυτό διαχρονικά καταγεγραμμένα στο συλλογικό υποσυνείδητο–αρχιτεκτονικά αρχέτυπα:Την στοά, το αίθριο, τον πύργο, τον θόλο, την κρήνη, τον κήπο και τον χαμηλό γήλοφο από φυσικό χώμα, τον χτισμένο σε δόμους τοίχο από εμφανή τούβλα (όπως «χτίζουν» τα παιδιά σπίτια και κάστρα με τους κύβους τους).Έτσι, το αρχέγονο ένστικτο της κατοίκησης του χώρου τροφοδοτεί με ιδέες και ενεργοποιεί την παιδική φαντασία, που –εκ της φύσεώς της– ξέρει πως να «παίξει» δημιουργικά με αυτό. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, πώς να πλέξει ελεύθερα το δικό της ατομικό και συλλογικό «αρχιτεκτονικό παραμύθι» πάνω στο πρωτογενές κανονιστικό σύστημα της συνθετικής δομής ενός σύγχρονου κτιρίου.Και όλα αυτά, ενόσω οι μικροί πρωταγωνιστές (και σεναριογράφοι) του παραμυθιού βιώνουν τον πραγματικό αρχιτεκτονικό χώρο και –ταυτοχρόνως– διδάσκονται από αυτόν.
(EL)
We did not try to design a building which –in a way– would reproduce a child’s phantasy, just by exploiting the ingenuity of architectural form and its esthetic appeal. (In other words we did not design a small «Disney Land»).On the contrary, this functional daycare unit is also an introductory lesson about space syntax. And at the same time it is a friendly spatial game for its young inhabitants. It is the game of playing with architecture while living in it, in a special way that children know (and can) when architecture gives them the chance to do so.It is the building itself that makes the game possible. In essence, its design constitutes a series of basic architectural archetypes which join together as a functional and aesthetic «whole».As all archetypes, they are strongly embedded in the depth of human nature and thus strongly connected even to a child’s subconscious knowledge and imagination:The arched corridor, the atrium, the tower, natural unpaved earth and a small hill (as basic components of a small garden), walls built by cement blocks (in the same way that children build castles and houses while playing with their wooden cubes).The primeval instinct of inhabiting space leads the young players to produce new and unexpected ideas about using it in their own way.Thus, modern architecture lays a simple orthogonal grid (as a guide that “shows the way” beneath the surface of logic), on which imagination and natural improvising skill can weave each child’s extraordinary fairytale.
(EN)
