Στην παρούσα εργασία αναπτύσσονται οι σχέσεις της ανθρώπινης φύσης προς το πρόσωπο. Η φύση εκλαμβάνεται ως το φυσικό υπόβαθρο του προσώπου και αναλύεται ο τρόπος με τον οποίο τα διάφορα φιλοσοφικά ρεύματα αντιμετωπίζουν την υπέρβαση της φυσικής νομοτέλειας, έτσι ώστε ο άνθρωπος να φθάσει στο επίπεδο του προσώπου. Το πρόσωπο, ως φαινομενολογική πραγματικότητα ενέχει παρελθόν οντολογικό, το οποίο αναφέρεται στη χρονικότητα του όντος και εμφανίζεται ως δημιουργία εις «το κατ΄ εικόνα Θεού». Υπό την προοπτική αυτή, η εργασία διαιρείται σε τρία μέρη: 1. Ελληνική αρχαιότητα. Η έννοια του προσώπου, άγνωστη στην ελληνική αρχαιότητα, θ΄ αναπτυχθεί από τους Πατέρες της Εκκλησίας και ιδιαίτερα της Όρθοδοξης Εκκλησίας, αναφορικά προς τη Χριστολογία. Δεν πρέπει άρα, να συγχέεται η «ομοίωσις του Θεου» της πλατωνικής ρήσης με την «προσωπική ομοίωση του Θεού» της χριστιανικής δογμα-τικής. 2. Χριστιανική παράδοση. Εδώ δηλώνεται η διαφορά στοχασμού μεταξύ Ορθοδόξων και Καθολικών σχετικά με τη θεολογική οντολογία τού προσώπου. 3. Μεταμοντέρνα εποχή. Η φορμαλιστική έννοια του Ουμανισμού και των δικαιωμάτων του ανθρώπου παραγνώρισε την υπερβατική οντολογία του προσώπου, επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον της στην έννοια της ανθρώπινης ατομικότητας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας που συνοψίζουν την οντολογία του προσώπου στην εκλαικευμένη του έκφραση.
