Είναι σύνηθες να βλέπουμε στην έννοια του χωρισμού την βασικήν απορία του πλατωνισμού. Η έννοια, μεταφερθείσα αρχικά μέσω της κριτικής ερμηνείας του Αριστοτέλους, παραμένει παρ' ολ' αυτά εξαιρετικά προβληματική, καθ' όσον αποκρύπτει εγχειρήματα που μόνο μια εξονυχιστική επαναπροσέγγιση του κειμένου είναι δυνατόν ν΄αποκαλύψει. Επιθυμούμε να ερευνήσουμε και τη συστηματική ανάλυση που έγινε στην αρχή του περασμένου αιώνα από διάφορες νέο-καντιανές τάσεις, της Σχολής του Marbourg (Hermann Cohen, Paul Natorp) μέχρι τον Nicolai Hartmann, κατά την προσπάθειά τους ν΄αναβιώσουν την έννοια αυτήν, προκειμένου να δηλώσουν ακριβώς το πρόβλημα του πλατωνισμού. Εντεύθεν και έπειτα οι ποικίλες ερμηνευτικές προσεγγίσεις των ερευνητών. Η επιστροφή στην έννοια του χωρισμού, φαίνεται πράγματι να τροφοδοτεί αποκλειστικά μια παρόμοια άποψη: της αξιολογήσεως δηλαδή, αντίθετα προς την πλατωνική περί δυϊσμού παράδοση, την καντιανή λύση περί του υπερβατικολογικού, που ο ίδιος ο Πλάτων προεικονίζει στους ύστερους διάλογους. Αφού αναλύσουμε την έννοια συμφώνως προς τις αναλύσεις που έχουν γίνει περί αυτής, θα επικεντρωθούμε στην κριτική του M. Heidegger, περί τα μέσα της δεκαετίας του 70, με την πρόθεση να συναντήσουμε στο έργο του ιδίου του Πλάτωνος την δυνατότητα μιας ερμηνείας της έννοιας του χωρισμού, η οποία έχει ήδη από τον ίδιο υποδηλωθεί σ΄αυτό. Αναλύοντας τα κίνητρα και τις αιτίες πού επιβάλλουν την χρήση της, θα προσπαθήσουμε, πέραν από την νέο-καντιανή της χρήση, να διευρύνουμε τα όρια της έννοιας του χωρισμού σε σχέση προς το πρόβλημα του δυισμού.
Academy of Athens
