Ο αρχαίος ανθρωπισμός είναι αλληλένδετα συνυφασμένος με την παιδεία η οποία εμφανίζεται ως κληροδότημα της κουλτούρας στην πολιτεία προσδιορίζοντας τον καλό-αγαθό πολίτη. Η κλασσική παιδεία έχει τις ρίζες της στην αισθητική του όντος και χαρακτηρίζεται από τρία Ιδεώδη: «το καλόν», «το αγαθόν» και «το δίκαιον». Η κλασσική παιδεία παραπέμπει στο Αθηναϊκό μεγαλείο που εκφράζεται ως υπέρβαση του πνεύματος και ως κατάφαση της πολιτικής ελευθερίας. Μ΄ αυτόν τον τρόπο, η παιδεία εμφανίζεται ως μύηση στον ανθρωπισμό και αποσκοπεί στην ανάπτυξη των φυσικών αρετών του πολίτη και στην καλλιέργεια της σοφίας και της καλαισθησίας. Σοφία και καλαισθησία συμβάλλουν στην άσκηση της δικαιοσύνης η οποία βασίζεται στην αξιοκρατία. Ο κλασσικός ανθρωπισμός είναι κατά βάση αριστοκρατικός. Αντίθετα, ο μεταμοντέρνος ανθρωπισμός γεννάται με την ανάπτυξη της ισότητας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας που χαρακτηρίζουν το ανθρώπινο πρόσωπο ως πολίτη του κόσμου. Η μοντέρνα παιδεία, λησμονώντας την αλληλεγγύη ανάμεσα στον άνθρωπο και στο Ον μεταφράζει πολιτικές ιδεολογίες και παραμέριση ιστορικών αξιών. Ο κλασσικός ανθρωπισμός εκφράζει την κριτική σκέψη και το άνοιγμα στις συλλογικές αξίες του ανθρώπου. Ο μεταμοντέρνος ανθρωπισμός εμπνέεται από το «πάθος» που προσβάλλει την ανθρώπινη ύπαρξη. Έχει «συναισθηματική διάσταση». Η έννοια της παιδείας χάνει έδαφος προς όφελος της αλληλοβοήθειας και της πολιτικής επέμβασης σε ανθρωπιστικές κρίσεις. Ο κλασσικός ανθρωπισμός πρεσβεύει την παιδεία του μέτρου. Ο Μεταμοντέρνος ανθρωπισμός επικεντρώνεται στην προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ο πρώτος αποσκοπεί στην διατήρηση της αντικειμενικής τάξης των πραγμάτων που αναδεικνύουν την ανθρώπινη υπόσταση ως εργάτη των προσώπων του όντος. Ο δεύτερος επιδιώκει την διασφάλιση της προσωπικής ακεραιότητας.
