Η εργασία πραγματεύεται της νέες μορφές χρηματοδότησης. Όταν μιλάμε σήμερα για «νέες μορφές συμβάσεων της σύγχρονης οικονομίας», δεν εννοούμε συνήθως τις ανώνυμες ή αρρύθμιστες αλλά τυποποιημένες στις συναλλαγές συμβάσεις. Με τον όρο αυτό χαρακτηρίζουμε σήμερα κυρίως μια σειρά συμβατικών τύπων, όπως τη σύμβαση Leasing (σύμβαση χρηματοδοτικής μίσθωσης κατά τον ν. 1665/1986), τις συμβάσεις Factoring και Forfeiting (πρακτορεία επιχειρηματικών απαιτήσεων κατά τον ν. 1905/1990), τη σύμβαση Franchising («δικαιόχρησης» ή «δικαιοχρησία»), τη σύμβαση Know-how (σύμβαση παραχώρησης τεχνογνωσίας), τη σύμβαση Merchandising (εμπορική εκμετάλλευση της φήμης προσώπων ή έργων του πνεύματος), τη σύμβαση Management (διοίκησης μιας επιχείρησης), τη σύμβαση Consulting (παροχής επαγγελματικών ή επιχειρηματικών συμβουλών), τη σύμβαση Computer software (λογισμικοί) ηλεκτρονικών υπολογιστών), τη σύμβαση πιστωτικής κάρτας (Credit card), τη σύμβαση Pool ή Pooling (πολυμερής ανταλλαγή που έχει ως σκοπό τη δημιουργία κοινωνίας είτε σε ένα πράγμα είτε, συνηθέστερα, σε ομάδες πραγμάτων), τη σύμβαση Joint-Venture (συμφωνία για επιχειρησιακή σύμπραξη). Ο κατάλογος δεν είναι εξαντλητικός. Περιορίζομαι σκόπιμα στις συνηθέστερες και γνωστότερες συμβάσεις που απαντιούνται σήμερα στη διεθνή συναλλακτική και οικονομική ζωή. Εάν προσπαθήσει κανείς να ομαδοποιήσει ή συστηματοποιήσει τις νέες μορφές συμβάσεων, ανάλογα με τους οικονομικούς σκοπούς και τα νομικά αποτελέσματα που επιδιώκουν μέσω αυτών οι συμβαλλόμενοι, θα απογοητευθεί σύντομα. Μόνο με ιδιαίτερη προσπάθεια μπορούν μερικές από αυτές τις συμβάσεις να υπαχθούν σε κάποια οικονομικό-νομική ενότητα Έτσι, μπορεί κανείς να
