Αν οι «χώροι για το παιδί» υποδεικνύουν μια ετερογονία της ενηλικιότητας, μια παρέμβαση των ενηλίκων στο τοπίο της πόλης για να ασκηθεί ενηλίκως η παιδικότητα, αν οι «χώροι του παιδιού» υποδεικνύουν μια ετερογονία της παιδικότητας, μια παρέμβαση των ενηλίκων στο τοπίο της πόλης για να ασκηθεί παιδοκεντρικά η ενηλικιότητα, τότε οι «χώροι με το παιδί» καλούνται να εξισορροπήσουν τη σχέση παιδιών και ενηλίκων απέναντι σε μια πόλη που διαρκώς την ανασυνθέτει. Η αγωγή όμως, αν και λειτουργεί ως άλλοθι μιας κυρίαρχης ενηλικιότητας, είναι δυνατόν να αναδομήσει τη σχέση της πόλης των ενηλίκων με το παιδί, στοχεύοντας στην επαναδιαπραγμάτευση της καταναλωτικής αντίληψης του πολλαπλασιασμού χώρων και τρόπων, όπως λ.χ. αντανακλάται στην περίπτωση των ιστορικών θεματικών πάρκων. Η ιστορία που αναπαρίσταται ως Πόλη του Παρελθόντος δεν μπορεί να λειτουργήσει εκπαιδευτικά μέσω του ιστορικού marketing των ενηλίκων, διότι αποκρούει την κριτική σκέψη. Έτσι, παραφράζοντας το λόγο του Lacan, θα υποστηρίζαμε ότι ο ενήλικος, σκηνοθετώντας το ιστορικό περιβάλλον, αρχίζει μιλώντας για τον εαυτό του χωρίς να μιλά στο παιδί ή μιλώντας στο παιδί χωρίς να μιλά για τον εαυτό του. Όταν μπορεί να μιλήσει στο παιδί για τον εαυτό του, τότε η θεραπεία του θα έχει ολοκληρωθεί, οικοδομώντας μια διαλογική πλέον σχέση σε «χώρους με το παιδί».
(EL)
If the “places for the child” suggest an heterogony of adulthood, that is an adults’ intentional intervention to the city’s landscape in order to perform a concept of childhood in an adult manner, if “the places of the child” suggest an heterogony of childhood, an intentional intervention of adults in order to perform a child-centred adulthood, then “places with the child” are called to balance the unique relationship between children and adults in the face of a city which continually reconstructs it. However, education being rather the alibi of a prevailing adulthood is able to reconstruct the relationship between the adults’ city and child aiming at the renegotiation of the consumerist perception of the multiplication of places and modes e.g. historical thematic parks. History, which is represented as the City of the Past, cannot operate educationally when embedded in the adults’ historical marketing, for it refutes critical thinking. Thus, paraphrasing the Lacanian discourse, we might claim that the adult staging the historical environment begins by speaking of himself without speaking to the child or by speaking to the child without speaking of himself. When he can speak to the child about himself, the analysis will be finished, building a dialogical relationship in “the places with the child”.
(EN)
