Ο Ιμμάνουελ Καντ αναπτύσσει τη φιλοσοφία του δικαίου του στη βάση των πορισμάτων της ηθικής του φιλοσοφίας. Ωστόσο, σε αντίθεση με την ηθική, το δίκαιο περιορίζεται στην εξωτερική εκδήλωση της ελευθερίας και περιλαμβάνει τη δυνατότητα εξαναγκασμού προς εξασφάλιση ενός συστήματος ίσων εξωτερικών ελευθεριών. Ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο εντός αυτού του συστήματος αποτελεί η περίπτωση της έμμισθης εργασιακής σχέσης, η οποία στηρίζεται μεν στην οικειοθελή σύναψη μιας σύμβασης, συνεπάγεται όμως την εγκαθίδρυση μιας ιεραρχικής σχέσης μεταξύ των συμβαλλομένων. Καθώς ο Καντ θεωρεί ότι ο μισθωτός εργαζόμενος, που δεν πουλάει τα προϊόντα της εργασίας του αλλά την ικανότητά του για εργασία, στερείται αυτοτέλειας, τον κατατάσσει στους παθητικούς πολίτες και αμφισβητεί μέρος των πολιτικών του δικαιωμάτων. Η εργασία αυτή εξετάζει τους λόγους για τους οποίους ο Καντ οδηγείται σε αυτή τη διάκριση και τις συνέπειές της για τον τρόπο με τον οποίο συλλαμβάνεται η κατάσταση δικαίου. Συζητά επίσης την ευρύτερη θεώρηση του Καντ για τη σχέση μεταξύ ελευθερίας και εργασίας και αναδεικνύει την επικαιρότητα της καντιανής φιλοσοφίας του δικαίου για τον σύγχρονο καπιταλισμό.
