Η υπόθεση εργασίας είναι ότι η βασική αντίληψη του Ζεν που αφορά στη συνθήκη της ένωσης με το Όλο, υποστηρίζοντας ότι ο άνθρωπος μετέχει αναπόφευκτα στην κοσμική ολότητα αντιστοιχεί σε ανάλογες προσεγγίσεις του Δυτικού Ρομαντισμού των τελών του 18ου αι. Μέσα στα πλαίσια των φιλοσοφικών αναζητήσεων του κινήματος, επιχειρείται ένας γενικότερος επαναπροσδιορισμός αξιών, όπου εμφανίζεται η άποψη ότι το σύμπαν αποτελεί έναν οργανισμό, μέσα στον οποίο ενώνονται ο άνθρωπος με τη φύση.
Σε κάθε φάση που η λογική της κοινωνίας βρίσκεται σε κρίση, ο προβληματισμός της θέσης του ανθρώπου στον κόσμο, τίθεται εξ' αρχής. Σήμερα, είναι βέβαιο πως διανύουμε εποχή κρίσης, σε εγχώριο και παγκόσμιο επίπεδο. Μέσα σ' αυτήν τη συνθήκη προκύπτει ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο πεδίο αναφορών, όπου η ανθρωποκεντρική θεώρηση του χώρου περιορίζεται και υποδέχεται μία αυξανόμενη, επιβλητική παρουσία του φυσικού.
Διερευνώντας κανείς την ανθρώπινη Ιστορία, διαπιστώνει ομοιότητες ανάμεσα σε διαφορετικές πολιτιστικές εκφράσεις που εκδηλώνονται σε διαφορετικές χρονικές περιόδους και σε περιοχές απομακρυσμένες γεωγραφικά μεταξύ τους.
Αντικείμενο της διερεύνησης δεν αποτελεί μια γενική προσέγγιση, αλλά ο τρόπος με τον οποίο συνδέεται ο Ρομαντισμός με τον Ανατολικό πολιτισμό μέσω μίας ιδιαίτερης αντίληψης για τον τόπο και τη σχέση του ανθρώπου με τη φύση. Η ευαισθησία του νεότερου πολιτισμού απέναντι στο Τοπίο και στη Φύση, αλλάζει πλήρως την επιστημική συνθήκη της εποχής μας. Ο άνθρωπος ανήκει στη Φύση και οφείλει να είναι μέρους του Όλου. Η σκοπιμότητα της έρευνας έγκειται στο γεγονός ότι επιστρέφουμε έντονα σε μία Νεο-Ρομαντική προσέγγιση.
(EL)
