Από το 1974 μέχρι το 2009, το ΚΚΕ έχει πραγματοποιήσει όλες περίπου τις συμμαχίες που είναι δυνατές, δηλαδή με το σύνολο σχεδόν των πολιτικών κομμάτων. Σε αντίθεση με τη συνήθη πρακτική ερμηνείας των συμμαχιών ενός κόμματος μεμονωμένα για ένα θέμα ή αποκλειστικά για έναν εκλογικό κύκλο, η παρούσα εργασία επιχειρεί να δώσει μια συνολική, συνθετική ερμηνεία για τη στρατηγική συμμαχιών του ΚΚΕ κατά τη Μεταπολίτευση. Θεωρώντας τους στόχους του κόμματος, καθώς και τη μεταβολή τους, ως κεντρική μεταβλητή ερμηνείας της στρατηγικής συμμαχιών του, εξετάζουμε την επιρροή μιας σειράς δομικών και συγκυριακών παραγόντων, αφενός στους στόχους του και, αφετέρου, στη στρατηγική του. Αρχικά αναδεικνύουμε τα όρια ερμηνειών που σχετίζονται με την κοι- νωνιολογία της ψήφου, το βάρος του ιστορικού παρελθόντος, τη διαφοροποίηση σε επίπεδο δημοσίων πολιτικών και σε επίπεδο ηθικής. Κατόπιν μελετάμε πώς η δομή των πολιτικών ευκαιριών του κομματικού συστήματος, οι οργανωτικές εξελίξεις στο εσωτερικό του κόμματος και οι συγκυριακοί παράγοντες επηρεάζουν τους στόχους του. Το ΚΚΕ, στην υπό μελέτη περίοδο, από κόμμα θεσιθήρας και προώθησης δημόσιων πολιτικών, μετατράπηκε σε κόμμα ψηφοθήρας το 1991, γεγονός που οφείλεται σε μια σειρά παραγόντων, ενδογενών και εξωγενών ως προς το ίδιο, όπως η εκλογική συρρίκνωση, η εσωτερική διάσπαση, η κατάρρευση της ΕΣΣΔ, η κρατική χρηματοδότηση και η ανταγωνιστική σχέση με τον ΣΥΝ. Η μεταβολή των στόχων του κόμματος είχε ως συνέπεια τη ριζική στροφή από τη στρατηγική συμμαχιών στην αυτόνομη κάθοδο.
(EL)
From 1974 to 2009, the Greek Communist Party had realized almost all possible alliances, that is, with almost all existing political parties. Unlike common interpretations regarding single-issue alliances or the alliances regarding one specific electoral cycle, this paper attempts to provide a comprehensive, synthetic interpretation of the Greek communists’ strategic alliances. Considering the party goals, as well as their change as a key variable for the interpretation of its alliance strategy, we examine the influence of a series of factors, both structural and contingent. In the first place, we demonstrate the limits of interpretations related to the sociology of voting, the history, the differentiation in terms of public policy and morality. We then study how the structure of political opportunities of the party system, the intra-party affairs and the situational determinants configure the party’s objectives. Being officeseeking and policy-seeking until 1991, the Communist Party becomes vote-seeking since then, due to several intrinsic and extrinsic factors, such as the electoral decline, the internal divisions, the collapse of the USSR, public funding and its antagonistic relationship with the party known as Synaspismos (SYN): the Coalition of the Left, of Movements and Ecology. The change in the party goals resulted in a radical shift from the alliance strategy to the autonomous descent.
(EN)
