Το παρόν άρθρο καταγράφει την ιστορία του ελαχί- στου εγγυημένου εισοδήματος στην Ελλάδα, ενός τρί- της γενιάς προνοιακού μέτρου, το οποίο στοχεύει σε άτομα και οικογένειες που βιώνουν ακραία φτώχεια. Μόλις πρόσφατα εφαρμόστηκε στη χώρα ένα πειρα- ματικό πρόγραμμα ελαχίστου εγγυημένου εισοδήμα- τος, με την υλοποίηση σε εθνικό επίπεδο να αναμέ- νεται τον Ιανουάριο 2017. Χρησιμοποιώντας ευρείας έκτασης πρωτογενείς και δευτερογενείς πηγές, καθώς και συνεντεύξεις με άτομα που έπαιξαν κεντρικό ρόλο στη συζήτηση για το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, το άρθρο αναδεικνύει πώς η αδιάφορη και κατακερ- ματισμένη στάση των πολιτικών κομμάτων, σε ένα περιβάλλον που χαρακτηριζόταν από τη διστακτική στάση ή και την απουσία από το δημόσιο διάλογο για το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα κοινωνικών και πο- λιτικών φορέων που επηρέασαν τη σχετική συζήτηση σε άλλες χώρες, οδήγησε σε μακροχρόνια αδράνεια σε αυτό το πεδίο. Η πρόσφατη απόφαση για την υλο- ποίηση του προγράμματος συνδέεται με τις σοβαρές συνέπειες της κρίσης και των μέτρων λιτότητας. Το άρθρο υπογραμμίζει πώς η αξιολόγηση, εκτός των άλλων, αποκαλύπτει και τα χρόνια προβλήματα του ελληνικού κρατικού μηχανισμού, όπως είναι ο αυτο- σχεδιαστικός χαρακτήρας του τρόπου διαμόρφωσης πολιτικής, συμπεριλαμβανομένης της έλλειψης απο- τελεσματικού σχεδιασμού ακόμη και για την ίδια τη διαδικασία αξιολόγησης του προγράμματος
(EL)
This article chronicles the history of the guaranteed minimum income (GMI) in Greece, a third-generation social assistance scheme targeted at individuals and families facing extreme poverty. Greece has only recently experimented with the scheme, with full nationwide implementation being expected in January 2017. Drawing on an extensive range of primary and secondary sources and interviews with key stakeholders, the article first highlights how the indifferent and segmented attitudes of political parties, within an environment marked by the hesitant attitude or even absence from the GMI debate of other types of social and political actors who had influenced that debate in other countries, led to long-term inertia over the GMI. Moreover, the relatively recent decision to implement the scheme should be viewed in the light of the severe implications of the crisis and austerity measures. The article additionally focuses on the evaluation of the GMI pilot programme and shows how, despite its obvious utility, the evaluation underscores chronic problems of the Greek state, such as the improvisatory nature of policy-making, including the lack of an effective design for the evaluation process itself.
(EN)
