O Carl Schmitt στο έργο του Πολιτική Θεολογία: Τέσσερα κεφάλαια γύρω από τη θεωρία περί κυριαρχίας πραγματεύεται το θέμα της κυριαρχίας και τις περιπτώσεις κάτω από τις οποίες δύναται να αναδειχθεί ο κυρίαρχος. Αρχικά, επιδιώκεται να ορισθεί η κυριαρχία, μία έννοια συνυφασμένη, σύμφωνα με τον Carl Schmitt, με την κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Ο κυρίαρχος οφείλει να αναγνωρίσει την ύπαρξη της μίας απόλυτης εξαίρεσης των νόμων του ισχύοντος νομικού καθεστώτος και εν τέλει ο ίδιος να υπερασπιστεί τη δημόσια ασφάλεια και τάξη επιδιώκοντας την κοινή σωτηρία (salut public), δημιουργώντας ο ίδιος «δίκαιο». Ο Schmitt κάνει λόγο για αναστολή της υφιστάμενης τάξης και ύπαρξη ενός κράτους το οποίο όμως δεν είναι κράτος δικαίου. Ο ίδιος ισχυρίζεται πως δεν τίθεται θέμα αναρχίας ή ανομίας καθώς ο κυρίαρχος (αυθαίρετα) νομοθετεί και κανένας κανόνας δεν δύναται να εφαρμοσθεί στο χάος. Έπειτα επιχειρείται μια γενεαλογική προσέγγιση του όρου της κυριαρχίας, η οποία στηρίζεται σε θέσεις του Bodin, του νεοκαντιανού Kelsen, του Ολλανδού φιλοσόφου Krabbe και στο Thomas Hobbes, κάποτε παραποιώντας τες. Το πιο σημαντικό σημείο της ανάλυσης του είναι η ανάλυση του όρου της πολιτικής θεολογίας, του τρόπου δηλαδή με τον οποίο η θρησκεία παρεμβαίνει, τρόπον τινά, στο νομικό κράτος δικαίου μέσω ενός «ελέω θεού» ηγέτη του οποίου οι αποφάσεις, αναφορικά με το κράτος δικαίου και τους νόμους που το διέπουν και το συγκροτούν, υπαγορεύονται από το θέλημα του θεού. Σε αυτό το σημείο, ο Schmitt θεωρεί πως η επιστήμη και η θεολογία αναμειγνύονται ως κοινωνικό φαινόμενο. Ο Schmitt θεωρεί πως η έννοια της κυριαρχίας δεν θα έπρεπε να υπολανθάνει κάτω από την θεολογία, αλλά θα πρέπει να εδράζεται στην επιστήμη. Τέλος, θεωρεί ότι η απόλυτη μοναρχία θεμελίωσε την κρατική εξουσία και τη διατήρησε μέσω της θρησκείας. Όλοι όσοι ανέρχονται στην εξουσία, για τον Schmitt, πρέπει πρώτα να έχουν καταλύσει κάποια εξουσία· ακόμα και ο Μπακούνιν, ένας από τους μεγαλύτερους αναρχικούς του 19ου αιώνα, αναγκάστηκε να γίνει στη πράξη ο δικτάτορας μιας αντι-δικτατορίας.
(EL)
Carl Schmitt in his book Political Theology: Four Chapters on the concept of sovereignty deals with the issue of sovereignty and furthermore in which cases the sovereign is likely to emerge. Initially, he tries to define what sovereignty is. He claims that sovereignty has to do with a ‘situation of extraordinary emergency’. In such a case, the sovereign ought to concede the existence of the exception of the current legal status and in the end, he should defend the public security, the order of the state and furthermore he has to aim at the salut public. Schmitt speaks for the suspension of the current order and the existence of a state but not a state of justice. He maintains that there is no anarchy or iniquity since the sovereign has legislated and no law can exist or be implemented in chaos. The law has been sited by the sovereign arbitrarily. Thereafter, a genealogical approximation for the term of sovereignty has been attempted, which has been based on claims of Bodin, Kelsen (whose theory has been counterfeited by Schmitt), Krabbe and Thomas Hobbes. The most important part in his book is the analysis of the term of political theology, the way in which religion interferes with the legal state of law, through one sovereign that creates the law and his decisions are vicious. Science and theology are mixed as a social phenomenon. Schmitt believes that sovereignty must in no way be hidden behind religion but it must be seated in science. He thinks that monarchy has found the power to create a state of law and this has been maintained through religion.
(EN)
Εργαστήριο Εφαρμοσμένης Φιλοσοφίας
