Τo άρθρο πραγματεύεται την ερμηνεία του κλασικού έργου τέχνης από τον Μάρτιν Χάιντεγκερ στις διαλέξεις του 1935-36 για την Προέλευση του έργον τέχνης. Το κύριο επιχείρημά μας είναι ότι η χαϊντεγκεριανή ερμηνεία της κλασικής τέχνης βασίζεται στην αντίληψη της μορφής ως αυτό που προσδιορίζεται από ένα όριο (πέρας). Το κλασικό έργο τέχνης έχει την προέλευση του σε μια «παραγωγή» (Her-vor-bringen) που προκύπτει από την εκκάλυψη της Αληθείας και καταλήγει στη συγκρότηση μιας μορφής. Η μορφή προσδιορίζεται από ένα πέρας ως αυτό που δεν περιορίζει αλλά αντιθέτως οδηγεί στην «κεκαλυμμένη εκκάλυψη» του πρόχειρου (vorhandenes) όντος. Αντί να περιχαρακώνει το ον μέσα στα όρια ενός προδιαγεγραμμένου όλου, το πέρας ελευθερώνει το έργον στη διανοητικότητα της παρουσίας. Οι αναφορές στη μορφή επιστρατεύουν ένα πλούσιο λεξιλόγιο (Geziige, Riss, Aufriss). Στους αντίποδες της μορφής ως αυτό που συγκροτείται από ένα πέρας θέτει ο Χάιντεγκερ τη νεωτερική τεχνική που κυριαρχούνται από το «γιγαντιαίο» (Riesenhaftes) και προσδιορίζονται μεταφυσικά από ένα θέτειν (Stellen). Στη συνέχεια, τα ερμηνευτικά σχόλια των Ζάκ Ντερριντά (La vérité en peinture) και Φ. Λακού-Λαμπάρτ (Typographies) μας δίνουν τη δυνατότητα να διερευνήσουμε περαιτέρω τη σχέση μορφής και κλασικού έργου τέχνης στον Χάιντεγκερ. Τέλος, γίνεται αναφορά στη σύντομη αλλά καίρια ανάλυση του όρου πέρας στις πανεπιστημιακές παραδόσεις του 1942-43 για τον Παρμενίδη.
