Οι εξελίξεις στον ελληνικό αγροτικό τομέα, ιδιαίτερα δε οι μεταπολεμικές, μπορούν να χαρακτηριστούν ως αντίστοιχες και αναντίστοιχες ταυτόχρονα με αυτές των αναπτυγμένων χωρών της Ευρώπης. Συρρικνώθηκε πληθυσμιακά, σημειώθηκε μερική συγκεντροποίηση γης και κεφαλαίου, εκχρηματίσθηκε η παραγωγική διαδικασία, εξειδικεύθηκε σημαντικά η παραγωγή και εμπορευματοποιήθηκε ενώ παράλληλα άλλαξε η κοινωνική του σύνθεση και εξαστίσθηκε ο τρόπος της ζωής στην ύπαιθρο. Όλα αυτά όμως έλαβαν χώρα με πολύ πιο αργούς ρυθμούς. Σε σχέση, δηλαδή, με τις αναπτυγμένες χώρες της Ε.Ε., τίθεται σήμερα ένα ζήτημα μιας κοινής μεν, ασύμπτωτης, όμως, πορείας. Π.χ. ενώ το ήδη πολύ μικρό ποσοστό των αγροτών στις περισσότερες χώρες-μέλη της Ε.Ε., δεν "επιτρέπει" παραπέρα συρρίκνωση, οι δε πολιτικές επηρεάζονται σημαντικά από τη μεταβλητή αυτή, στην Ελλάδα οι φωνές για, μεταξύ άλλων, άμεση και σημαντική μείωση του οικονομικά ενεργού αγροτικού πληθυσμού και άρα των εκμεταλλεύσεων με στόχο την αύξηση της ανταγωνιστικότητας, αυξάνονται διαρκώς και "νομιμοποιούνται" από το λεγόμενο κοινωνικό-οικονομικό βάρος που καλείται να φέρει η υπόλοιπη κοινωνία για τη στήριξη των αγροτών, γεγονός που προκαλεί, άλλωστε, τη δυσφορία της. Ειδικότερα, τώρα, σε σχέση με τα σύγχρονα κοινωνικά και διαρθρωτικά χαρακτηριστικά του ελληνικού αγροτικού χώρου και με βάση το κεντρικό ερώτημα για τη θέση, τη σχέση, το ρόλο και τη βαρύτητά του στην ύπαιθρο χώρα, θεωρούμε ως χρήσιμο να αναφερθούμε: Πρώτον, σε ορισμένα χαρακτηριστικά του σύγχρονου κοινωνικού και οικονομικού άμεσου περιβάλλοντος μέσα στο οποίο λειτουργεί ο αγροτικός χώρος, δηλαδή τις αγροτικές περιοχές. Δεύτερον, σε ειδικότερα διαρθρωτικά χαρακτηριστικά που αντανακλούν στη σύγχρονη εικόνα του, υπό στενή έννοια, αγροτικού χώρου. Επισημαίνεται, κατ' αρχάς, ότι, παρ' όλη τη σημαντική ποσοστιαία μείωση του πληθυσμού των αγροτικών περιοχών μεταξύ 1951-91 από 48% περίπου στο σύνολο του πληθυσμού της χώρας σε 28,3%, σε απόλυτους αριθμούς η μείωση- από 3.637 χιλ. σε 2.902 χιλ. άτομα- δεν είναι τόσο μεγάλη. Στις αγροτικές, δηλαδή, περιοχές (οικισμοί με κάτω από 2.000 κατοίκους), παρ' όλες τις μεγάλες μετακινήσεις της μεταπολεμικής περιόδου, συνεχίζει να ζει ένα σημαντικό τμήμα του πληθυσμού.
