Σε αυτή την εργασία επιχειρούμε να διαχειριστούμε με επάρκεια ένα από τα κρίσιμα βασικά χαρακτηριστικά της επιστήμης, διεισδύοντας σε έναν από τους δύο ακρογωνιαίους λίθους που υποβαστάζουν το συνολικό δόμημά της, όντας στη βάση του πλέγματος της θεωρητικής και εφαρμοσμένης επιστημονικής μεθόδου: πρόκειται για τη συνιστώσα μεθοδολογία που είναι συνοπτικά γνωστή υπό την επωνυμία «αναλυτική μέθοδος». Σε αυτήν την προσπάθεια, ωστόσο, γίνεται σύντομα προφανές ότι οι άμεσες ομοιότητες, αμοιβαιότητες και συμπληρωματικότητες με τον άλλο ακρογωνιαίο λίθο, γνωστό και υπό την επωνυμία «αφηρημένη μέθοδος», πρέπει επίσης να καθοριστούν ταυτόχρονα. Οι δύο μοιράζονται τις ίδιες ανάγκες και συμπεριφορές, ενώ πρέπει επίσης να είναι αμοιβαία αποσαφηνισμένες και πλαισιωμένες ως προς τις εσωτερικές συνεκτικές και αμοιβαίες αντιθέσεις τους, ώστε να διασφαλίζεται η ορθή θεωρητική τους κάλυψη, η εποικοδομητική εφαρμογή και η αμοιβαία στεγανότητα συνολικά.Έτσι, και οι δύο καταλήγουν να συζητούνται εν παραλλήλω. Προς τον σκοπό αυτό, αναζητούνται, εκφράζονται και προβάλλονται απλές και διαισθητικά ελκυστικές προτάσεις όσον αφορά τα βασικά χαρακτηριστικά τους, το εύρος και τα όριά τους, τόσο γενικά όσο και, κυρίως, ειδικά μεταξύ τους. Προσδιορίζονται τα καθοριστικά τους σημεία και οι βασικές απαιτούμενες προδιαγραφές τους, προτείνονται τα λειτουργικά τους πρότυπα και προδιαγράφονται τα στάδια της εφαρμογής τους, σύμφωνα με μια σκιώδη, μεν, αλλά αυστηρή σταδιακή διαδικασία διάσπασης και συναρμολόγησης, με προέλευση από τη στοιχειώδη συνδυαστική ανάλυση και θεωρία συνόλων. Όλα αυτά απεικονίζονται στα ακολουθητέα σχηματικά στάδια σε δύο διαφωτιστικά αναλυτικά παραδείγματα, επιλεγμένα έτσι ώστε να μετέχουν κρίσιμων όψεων του αφαιρετικού σκέλους.Δύο συναφή ζητήματα προσεγγίζονται κατά την πορεία διά μέσου του παρόντος τόνου αναζήτησης, δηλαδή εκείνα που αφορούν βασικές προϋποθέσεις της χρησιμοποιούμενης λογικής, όσο και της σύγχυσης και διγλωσσίας που υποκρύπτονται στον όρο «θεωρία» (αντιπβ. «θεωρίες») αλλά και της συνακόλουθης γλωσσογενούς αμφισημίας ως προς τις έννοιες. Σχετικά πάλι με το βασικό μας θέμα, η ανάλυση είναι η διάσπαση μιας «οντότητας» στα «συστατικά» της, και η σύνθεση είναι η ανάδρομη προς αυτήν λειτουργία, ή η «επιστροφή» από τα «συστατικά» πίσω στην «οντότητα». Ομοίως, η «αφαίρεση» είναι η πορεία από μίαν οντότητα προς τους «εμφωλευμένους» αναβαθμούς αλληλοδιάδοχων όλο και γενικότερων κατηγοριών, ενώ η «δομή» είναι η επιστροφή από τις γενικότερες κατηγορίες προς όλο και στενότερες εμπεριεχόμενες συλλογές οντοτήτων, με τρόπο ώστε η κάθε μία τους να εμφανίζει ομοιόμορφα «μερικές εκδηλώσεις» του εν λόγω κατηγορικού χαρακτηριστικού.Το σημασιολογικό πλαίσιο και οι συνολοθεωρητικές του επιπτώσεις είναι υψίστης σημασίας εδώ. Ό,τι ορισμικά λαμβάνεται ως ενότητα, στην κάθε περίπτωση, είναι θέμα επιλογής και αμοιβαίας και δεσμευτικής συμφωνίας μεταξύ των μερών που διεξάγουν τη μελέτη και την επ' αυτής συζήτηση. Πέρα από αυτό, μιλώντας πιο σχηματικά, η αναλυτική μέθοδος αφορά «ανατομικές αυτοψίες» εντός ενοτήτων που αποτελούν στοιχεία ή μέλη συνόλων, ενώ η αφαιρετική μέθοδος αφορά χαρακτηριστικά κατηγορήματα που συνδέουν σύνολα τέτοιων «ενοτήτων» και των εμφωλευμένων υπερ- και υποσυνόλων τους. Κλείνουμε σκιαγραφώντας την κατά στάδια εφαρμογή της μεθόδου, όπως αυτή φαίνεται παραδειγματικά σε δύο μελέτες περιπτώσεων: μία από το χώρο των Πολιτιστικών Μελετών, σχετικά με ένα μοντέλο εστιασμένο στην πρωτογενή τριφυή τελετουργία των παραστατικών τεχνών [ΚΛΜ], το οποίο παρουσιάζεται ολόκληρο μαζί με την επιπλέον κάλυψη μερικών καίριων παράπλευρων θεμάτων και συνοδεύεται από βασικές σκέψεις για το τριμελές σύνολο των υλικών ή αποτελεστικών τεχνών [ΧΨΩ], ενώ ακολουθεί μελέτη περίπτωσης από τη Βιοηθική, σχετικά με όλα τα πιθανά μερικά και συνδυαστικά συστατικά σε μοντέλα συγκατάθεσης.
(EL)
In this paper we attempt a good unearthing, sound tackling and effective pointing out of the critical key features permeating one of the two cornerstones supporting the total coordination and interplay underlying the complex epistemonic and scientific method: and that would be the constituent methodology concisely known under the cover name “analytic method”. In this attempt, however, it becomes evident very soon that the direct similarities, reciprocities and complementarities to the other cornerstone, concisely known as “abstractive method”, must also be laid out concurrently; the two share the same needs and behaviours, while they must also be mutually disambiguated and framed in inner consistencies and mutual contrast, to assert proper theoretical coverage, fruitful application and mutual impermeability overall.Thus, both of them end up being discussed in parallel. To that end, simple and intuitively appealing proposals are sought, expressed and projected, regarding their key attributes, range and boundaries, both generally and especially in between them; their defining points and most essential requirements are sought out and expressed, their functional standards are suggested and the stages of its application are prescribed, according to a shadowy yet rigorous gradual breakup and assembling procedure derived from elementary combinatorics and set theory. All this gets illustrated in the schematic stages to be pursued in two relevant enlightening analytic examples, chosen so as to also partake of a crucial share of an abstractive aspect.Two relevant issues are touched upon along the way in the vein of the present tone of quest, namely those concerning basic prerequisites of logic employed and the confusion and effective double-talk underlying the term “theory” (vs. “theories”) and the consequent term-induced ambiguity in the concepts. On the subject, analysis is the breakup of an “entity” into its “components” and synthesis is its retroactive operation, or “return”, from “components” to the “entity”. Similarly, “abstraction” is the course from an entity to a nesting of successive general categories, and “structure” is the other way around from more general categories towards smaller contained assemblages of entities, each uniformly exhibiting “partial manifestations” of the said categorical feature.The semantic context and its set-theoretical implications are of paramount importance here. What is definitively taken as a “unity”, in each case, is a matter of choice, and of mutual and binding agreement among the parties conducting the study and its discussion. Beyond that, figuratively speaking, the analytic method concerns “anatomical autopsies” digging into such unities constituting elements or members of sets, whereas the abstractive method concerns attributes connecting sets of such “unities” and their nested supersets and subsets. We close by sketching the stage-by-stage application as illustrated in two case-studies: one from Cultural Studies, regarding a model, focusing on the primitive ternary ritual of the performing arts [ΚΛΜ], discussed complete with some key side issues, and accompanied by considerations on the triple of the material arts [ΧΨΩ], and then one from Bioethics regarding all possible partial and combinatorial constituents in consent models.
(EN)
.jpg){kind=logo}
