Εισαγωγή: Η παιδική παχυσαρκία αποτελεί ένα σύνθετο παγκόσμιο πρόβλημα δημόσιας υγείας με πολλαπλούς αιτιολογικούς παράγοντες τόσο γενετικούς όσο και περιβαλλοντικούς. Η συσχέτιση μεταξύ του οικογενειακού περιβάλλοντος και κυρίως των πρακτικών που ακολουθούν οι γονείς και του βάρους και της παχυσαρκίας των παιδιών δεν έχει μελετηθεί αρκετά στη χώρα μας, στην οποία η οικογένεια εμφανίζει αρκετές ιδιαιτερότητες ως προς τη δομή και τη λειτουργία της.Σκοπός / Μέθοδοι: Σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν η καταγραφή και η συσχέτιση του βάρους των παιδιών με τη γονεϊκή τυπολογία, τις γονεϊκές πρακτικές σίτισης αλλά και τις ειδικές συμπεριφορές υγείας (διατροφή, άσκηση, καθιστική ζωή και ύπνος) τόσο των γονέων όσο και των παιδιών τους ηλικίας 6 έως 11 ετών που προσέρχονται σε ειδικό Ιατρείο Παχυσαρκίας, με τη χρήση κατάλληλων ερωτηματολογίων σταθμισμένων στον ελληνικό πληθυσμό. Συμπεριλήφθηκαν παιδιά με στάδιο ενήβωσης κατά Tanner I έως ΙΙ και ΒΜΙ z score > 2 SD για το φύλο και την ηλικία.Αποτελέσματα: Συνολικά συμμετείχαν 48 παιδιά με μέσο όρο ηλικίας 8,9 ± 1,3 έτη, (58,3% αγόρια). Τα αγόρια του δείγματος σε σύγκριση με τα κορίτσια ήταν βαρύτερα με μέσο βάρος 55,7 ± 13,3 kg, έναντι 48,1 ± 10,9 kg (p = 0,028) και είχαν μεγαλύτερο Δείκτη Μάζας Σώματος (BMI), 28,4 ± 4,7 kg/m² έναντι 25,3 ± 3,8 kg/m² (p = 0,016). Επίσης πολύ περισσότερα αγόρια (78,6%) είχαν ΒΜΙ z score > 3 SD κατά την πρώτη τους εξέταση στο Ιατρείο σε σύγκριση με τα κορίτσια του δείγματος (40%) (p = 0,014). Το 37,5% των μητέρων και το 47,9% των πατέρων ήταν παχύσαρκοι. Οι μητέρες των παιδιών ήταν στην πλειονότητά τους Ελληνίδες (93,8%), έγγαμες (81,3%) και εργάζονταν (70,8%). Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης το 27,1% των μητέρων κάπνιζε, το 39,6% αύξησε το βάρος περισσότερο από όσο ορίζουν οι διεθνείς οργανισμοί, ενώ το 20% των μητέρων εκδήλωσε διαβήτη κύησης. Όσον αφορά στις συμπεριφορές υγείας, το 60,4% των παιδιών ασκούνταν συστηματικά (3 με 5 φορές την εβδομάδα), το 50% των παιδιών περνούσε χρόνο μπροστά σε οθόνες > 2 ώρες / ημέρα, ενώ ο ύπνος των περισσότερων παιδιών (85,4%) ήταν επαρκής για την ηλικία τους. Η πλειονότητα των γονέων είχαν τον υποστηρικτικό τύπο γονέα, όμως οι μητέρες των παχύσαρκων κοριτσιών ήταν πιο επιτρεπτικές σε σχέση με τις μητέρες των παχύσαρκων αγοριών (p = 0,03). Οι κυρίαρχες γονεϊκές πρακτικές σίτισης ήταν η συμμετοχή του παιδιού στην προετοιμασία των γευμάτων, το να λειτουργούν οι γονείς ως πρότυπα υγιεινής διατροφής και η παρακολούθηση των ανθυγιεινών τροφίμων που καταναλώνουν τα παιδιά, αλλά και ο περιορισμός της τροφής. Από τις αναλύσεις της διαιτητικής πρόσληψης των παιδιών δεν βρέθηκαν στατιστικά σημαντικές διαφορές μεταξύ αγοριών και κοριτσιών.Συμπεράσματα: Τα αποτελέσματα της μελέτης μας αναδεικνύουν την πολυπλοκότητα και τους πολλαπλούς αλληλοσυνδεόμενους παράγοντες που σχετίζονται με αυξημένο βάρος στα παιδιά. Ο κυρίαρχος γονεϊκός τύπος ήταν ο υποστηρικτικός, ενώ στην πλειονότητά τους οι μητέρες έκαναν χρήση θετικών πρακτικών σίτισης, με εξαίρεση τη συχνή χρήση του περιορισμού της τροφής. Το πιο ανησυχητικό συμπέρασμα είναι ότι τα περισσότερα παιδιά με πρόβλημα βάρους προσέρχονται σε ειδικό Ιατρείο σε προχωρημένη παχυσαρκία γεγονός που δυσχεραίνει ιδιαίτερα την αντιμετώπιση του προβλήματος.
.jpg){kind=logo}
Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο
