Σκοπός της παρούσας εργασίας αποτελεί η διερεύνηση ενός βασικού, για τη συγγραφέα, προβληματισμού: εάν και με ποιους τρόπους επιδρά η ΛΟΑΤΚΙ+ ταυτότητα του ατόμου στους τρόπους που κατασκευάζουν τον εαυτό και τη μητρότητα οι μητέρες τους. Ο λόγος που επέλεξα «μητέρες» και όχι πατέρες ή γονείς είναι η ιδιαίτερη διαπλοκή της μητρότητας με τη φροντίδα των «παιδιών», την ευθύνη εισαγωγής τους στην κοινωνία και τη διαμόρφωση τους ως πολιτών στο εθνικό κράτος στο οποίο ανήκουν. Το παραπάνω ερώτημα, καθώς και άλλα τα οποία προέκυψαν αργότερα, έθεσα στις μητέρες οι οποίες συμφώνησαν να συμμετάσχουν στην παρούσα έρευνα κατά τις συναντήσεις μας.
Καθώς τα «παιδιά» απομακρύνονταν από κυρίαρχες έμφυλες και σεξουαλικές κανονικότητες, αναγνωρίζεται ως «ξένα», έξω από το «κοπάδι» και δίπλα τους μετατοπίζονταν σταδιακά και οι ίδιες οι «μητέρες». Στη συνέχεια οι «μητέρες», αναγνωρίζοντας τον εαυτό τους ως βασικό φροντιστή των «παιδιών» (και του οίκου) και καθιστάμενες υπεύθυνες για την εξέλιξη τους αναζητούν τρόπους να τα βοηθήσουν. Για τις «μητέρες» οι οποίες δεν θα ενταχθούν αργότερα σε συσσωματώσεις της ΛΟΑΤΚΙ+ «κοινότητας», οι ειδικοί ψυχικής υγείας αποτελούν ένα μέσο προσέγγισης του δημοσίου χώρου και άρθρωσης του δικού τους λόγου. Για τις «μητέρες» οι οποίες προχωρούν σε προσέγγιση ομάδων όπως οι «Υπερήφανοι Γονείς», οι ειδικοί ψυχικής υγείας αποτελούν ένα ακόμα «στάδιο» στη διαδικασία προσέγγισης του δημόσιου χώρου, των δράσεων ορατότητας και διεκδικήσεων δικαιωμάτων.
Μέσα από αυτές τις διαδικασίες οι «μητέρες» τοποθετούνται δίπλα στο «παιδί», βάζοντας απέναντί τους όποιον/α αποφασίζει να μην το στηρίξει, ακόμα και μέλη της ευρύτερης οικογένειας. Οι «μητέρες», μέσα από την επαφή τους με τη ευρύτερη ΛΟΑΤΚΙ+ «κοινότητα» και, συγκεκριμένα, την ενεργή συμμετοχή στην ομάδα «Υπερήφανοι Γονείς», μετακινούνται εκτός του «κλειστού συστήματος», στο οποίο περιγράφουν πως βρίσκονταν έως τότε, και προχωρούν σε ένα «άνοιγμα» σε ένα «νέο κόσμο». Αναγνωρίζουν σε αυτό το σημείο την κοινωνικοοικονομική κατάσταση, η οποία επικρατεί επί του παρόντος στην Ελλάδα, ως σύνθετη και διφορούμενη. Από τη μια παράγεται ένα αφήγημα πρόοδού, εκσυγχρονισμού και εξευρωπαϊσμού, από την άλλη ένα συντηρητικοποίησης και οπισθοδρόμησης.
Συνολικά, οι «μητέρες» θέτουν ερωτήματα σχετικά με το φύλο και τη σεξουαλικότητα σε ψυχολόγους, οικογένεια, φίλους και δημόσια, διαβάζουν βιβλία και άρθρα και τα επαναξιολογούν. Σε όλη αυτή τη διαδικασία, στην οποία φαινομενικά πραγματοποιούν αναζήτηση και αποκατάσταση των ΛΟΑΤΚΙ+ «παιδιών» τους επαναπροσδιορίζουν τελικά τον εαυτό τους και συνολικά τη μητρότητα. Αμφισβητούν και επεξεργάζονται προηγουμένως σταθερές κατηγορίες, όπως το φύλο και η σεξουαλικότητα, και αναγνωρίζουν ένα ευρύτερο φάσμα σε γνώριμα, έως τότε, δίπολα.
Πανεπιστήμιο Αιγαίου
