Η κρίση της πολιτικής φιλοσοφίας ως ιδιαίτερης μάθησης σχετίζεται με τους μετασχηματισμούς της δημοκρατίας στη νεωτερικότητα. Με βάση αυτή τη διαπίστωση, μπορούμε να διακρίνουμε δύο παραδόσεις μέσα στην πολιτική φιλοσοφία: η μία παράδοση επικεντρώνεται στην καταγωγική έννοια της διαβούλευσης- η δεύτερη, η οποία γεννήθηκε ως αντίδραση στην «αστική-φιλελεύθερη» εκδοχή της διαβού- λευσης, συνδέθηκε με τις θεωρίες της απόφασης. Πίσω από την ένταση μεταξύ των δύο παραδόσεων, αναγνωρίζουμε την αντίθεση του ορθολογισμού και του ιστορισμού η οποία χαρακτηρίζει την ύστερη δημοκρατική νεωτερικότητα. Στο πλαίσιο αυτό, συντελείται η μετεξέλιξη των όρων της διαβούλευσης και της απόφασης. Η διαβούλενση μειώνεται σε ορθολογική συζήτηση γνωμών και δοξογραφικό πλουραλισμό. Η «απόφαση», με τη σειρά της, τείνει να γίνει είτε μία βολονταριστική αυθαιρεσία είτε ένα εργαλειακό decision making. Στο εξής, η ανασυγκρότηση της πολιτικής φιλοσοφίας απαιτεί την ενσωμάτωση ενός δημοκρατικού και θεσμικού βολονταρισμού. Η πολιτική βούληση αναδεικνύεται έτσι σε κριτικό εργαλείο για τη «θεραπεία» της κρίσης της πολιτικής φιλοσοφίας. Εν προκειμένω, η διευρυμένη έννοια της διαβούλευσης -υ- περβαίνοντας τα επίπεδα της απλής διαπραγμάτευσης και γνωμοδότησης- επαναπροσδιορίζει ουσιαστικά το αντικείμενο της σύγχρονης πολιτικής φιλοσοφίας.
(EL)
The crisis of political philosophy is deeply connected to the radical transformation of democracy over the period of late modernity. Based on this general view, I am discussing the two traditions within political philosophy: the «deliberation» tradition and the one related to «decision» theories. I am suggesting that the latter -the «desicion» tradition- was bom and spread as a reaction to what we may call a «bourgeois-liberal» version of deliberative politics. In fact, behind this tension, we have to recognise a deeper dichotomy between rationalists and historicists, a dichotomy that characterises the whole democratic modernity. According to this analysis, the main point is to explore the simultaneous evolution of deliberative and decisionist political cultures: in other words, the crucial reduction of democratic deliberation to rational discussion and doxographic pluralism, that is to say, the symbolic limitation of politics under the liberal-procedural conception of public dialogue; and, on the other hand, the decisionist path to an irrational and largely subjectivist “intuition” of political struggle. The purpose of reconstruction in political philosophy owes a lot to the elaboration of a democratic and institutional voluntarism; the political will becomes a critical instrument for the rehabilitation and revitalisation of political philosophy. According to this purpose, the quest for a modem “deliberation culture” is inevitably a central topic of today’s political philosophy.
(EN)
