Ο Carl Philipp Emanuel Bach ήταν γερμανός συνθέτης, γιος του Johann Sebastian Bach και μάλιστα ο παραγωγικότερος και ο πιο φημισμένος από τους απογόνους του. Συγκαταλέγεται στους μείζονες συνθέτες του δεύτερου μισού τού 18ου αιώνα, καθώς το πλούσιο έργο του περιλαμβάνει περισσότερες από 1.000 συνθέσεις, καλύπτοντας ευρύ φάσμα μουσικών ειδών. Αντικείμενο της παρούσας πτυχιακής εργασίας είναι η σκιαγράφηση της συνθετικής πρακτικής του μέσω της ανάλυσης των έργων της πρώτης συλλογής “για γνώστες και ερασιτέχνες” (Wq. 55 / H. 244, 130, 245, 186, 243 και 187). Πιο συγκεκριμένα, εξετάζονται ενδελεχώς οι έξι σονάτες για πληκτροφόρο της συλλογής, κοινό σημείο των οποίων αποτελεί η κατασκευή όλων σχεδόν των μερών τους σύμφωνα με τις προδιαγραφές της μορφής σονάτας. Εξετάζεται λοιπόν ο τρόπος χρήσης και εφαρμογής του συγκεκριμένου μορφολογικού προτύπου με αναγωγή στις απόψεις και στα θεωρητικά εγχειρίδια τόσο των θεωρητικών της εποχής εκείνης (Koch, Galeazzi, Reicha, Birnbach), όσο και επιλεγμένων σύγχρονων θεωρητικών (Hepokosky & Darcy, Caplin, Rosen). Η εργασία ανοίγει με μία σύντομη ιστορική επισκόπηση, όπου διερευνώνται ο ευρύτερος κοινωνικός περίγυρος και οι συνθήκες υπό τις οποίες συντέθηκαν τα εν λόγω έργα. Στη συνέχεια, γίνεται εμβριθής ανάλυση των έξι σονατών και στο τέλος εξάγονται ορισμένα γενικά συμπεράσματα σχετικά με τις μορφές που έχουν εξετασθεί αλλά και με την μεταχείρισή τους από τον συνθέτη.
***
George Sakarellos: “A thorough analytical study of Carl Philipp Emanuel Bach’s first collection für Kenner und Liebhaber (Wq. 55 / H. 244, 130, 245, 186, 243 and 187)”
The German composer Carl Philipp Emanuel Bach was the most prolific and renowned among the descendants of Johann Sebastian Bach. He is considered one of the greatest composers of the second half of the 18th century, given that his comprehensive work consists of more than 1000 compositions covering a wide range of musical genres. Aim of this thesis is an examination of his compositional practice by analyzing the works of the first collection “for experts and amateurs” (Wq. 55 / H. 244, 130, 245, 186, 243 and 187). More specifically, the six keyboard sonatas of the collection, whose common element is the structure of their movements that is based almost entirely on the sonata form, are thoroughly investigated. The examination of use and implementation of this pattern of music form is based on the opinions and theory textbooks both by theorists of the time (Koch, Galeazzi, Reicha, Birnbach) and by some contemporary scholars (Hepokoski & Darcy, Caplin, Rosen). The study opens with a short historical survey, exploring the social background and the conditions under which the works in question were composed; it goes on to a thorough analysis of the six sonatas and ends with some general conclusions regarding the forms that have been examined as well as how these forms are handled by the composer.
(EL)
Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
