Με την πτώση της δικτατορίας, η ‘Δεξιά’, ως πολιτική ιδεολογία, φορτίστηκε στην Ελλάδα με αρνητικά στερεότυπα, που εντοπίζονται ιστορικά στο μετεμφυλιακό πολιτικό σύστημα. Αυτό οδήγησε σε μία ιδιότυπη πρόσληψη της κλασικής διαιρετικής τομής Αριστε- ρά/Δεξιά ως Δεξιά/Αντιδεξιά. Μολονότι υπάρχουν πολλές αναλύσεις για τις ιστορικές αιτίες αυτού του φαινομένου καθώς και για τον ρόλο των κομμάτων οτη διαμόρφωση αλλά και τη διατήρησή του, οι προεκτάσεις του στην εκλογική συμπεριφορά και γενικότερα στη διαμόρφωση της πολιτικής κουλτούρας κατά τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης δεν έχουν ακόμη διερευνηθεί συστηματικά. Έτσι, ερωτήματα όπως γιατί η Νέα Δημοκρατία, που με βάση την κωδικοποίηση των εκλογικών της διακηρύξεων και προγραμμάτων παρουσιάζεται ως ένα σχετικά μετριοπαθές συντηρητικό κόμμα, εμφανίζεται από το εκλογικό σώμα, τουλάχιστον μέχρι και το τέλος της δεκαετίας του 1990, ως το πιο δεξιό κόμμα εξουσίας στην Ευρώπη, μένουν ουσιαστικά αναπάντητα. Επικεντρώνοντας σ' αυτή ακριβώς την πτυχή της αντιδεξιάς διαιρετικής τομής, το άρθρο προτείνει ένα μοντέλο που επιτρέπει τη συστηματική διερεύνηση μιας ‘αντιδεξιάς προκατάληψης' και δείχνει ότι η τάση αυτή είναι λιγότερο εμφανής στους νέους ψηφοφόρους, στη γενιά, δηλαδή, που άρχισε να πολιτικοποιείται μετά τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Οι αλλαγές στη φυσιογνωμία των δύο κομμάτων και η ομαλοποίηπη του κομματικού συστήματος έχουν οδηγήσει σε μια μερική μεταβολή της πρόσληψης της ελληνικής Δεξιάς από κατάλοιπο μιας ιδεολογικά μη νομιμοποιημένης πολιτικής πραγματικότητας σε μια νομιμοποιημένη πολιτική ιδεολογία, αντίστοιχη με εκείνη που εκπροσωπούν οι κομματικές οικογένειες του ίδιου ιδεολογικού φάσματος στην υπόλοιπη Ευρώπη.
(EL)
Since the fall of the military dictatorship in Greece, the notion of the ‘Right’, as a shortcut used to denote politically conservative and economically liberal policies, has been given negative normative connotations. The reasons for this tendency can be traced historically in the post-civil-war political system. This led to the conversion of the typical Left/Right cleavage into what is often referred to as the distinction between the right and the ‘anti-right’. Although there are many studies focusing on the historical sources of this phenomenon and the role of parties in this process, its implications on public opinion and more generally on the formation of the Greek political culture during the last three decades have not been systematically analyzed. Thus, questions such as why New Democracy, which appears according to its manifestos’ coding as a relatively modest conservative party, is perceived by the electorate as the most right-wing party of Europe at least until the end of the 1980s remain unanswered. Focusing on this very aspect of the anti-right cleavage, we propose a model that enables the systematic exploration of an ‘anti-right bias’ and we show that this inclination is much less apparent among the youth and more particularly among voters who started voting after 1993. We conclude that the change in the physiognomy of the two major parties and especially PASOK during this period, as well as the normalization and routinization of the political system, have led to the partial at least transformation of the Greek Right from a by-product of a historical reality characterized by a lack of ideological legitimization, to a legitimized political ideology, analogous to the one represented by the party families of this ideological spectrum in Europe.
(EN)
