Στο κείμενο επιχειρείται η σύνδεση της κλασικής διαπίστωσης περί ενίσχυσης του ρόλου των κομματικών ηγετών στις σύγχρονες προεκλογικές εκστρατείες με την τάση διεύρυνσης των εκλεκτορικών σωμάτων επιλογής τους από τα σημερινά ευρωπαϊκά κόμματα. Παρότι η σύνδεση των δύο προβάλλει ως μάλλον αυτονόητη, καθώς η εκλογή του αρχηγού από ένα διευρυμένο σώμα μελών αυτομάτως επεκτείνει τη νομιμοποιητική βάση της ηγεσίας και, συνεπώς, αυξάνει την υπεροχή της από τα υψηλότερα και, φυσικά, τα χαμηλότερα επίπεδα της κομματικής ιεραρχίας, η εμπειρική μελέτη του βαθμού επικέντρωσης κομματικών εκστρατειών στο πρόσωπο αρχηγών που εξελέγησαν από διευρυμένα σώματα αποδεικνόει ότι οι αυτοί δεν αποτελούν πάντοτε την αιχμή της επικοινωνιακής στρατηγικής των κομμάτων τους. Αντιθέτως, σε ηγέτες οι οποίοι επιλέχθηκαν τόσο από ‘κλειστά’ όσο και από ‘ανοιχτά’ κομματικά ακροατήρια είναι εξίσου πιθανό να αποδοθεί ένας ‘δεύτερος ρόλος’. Διατρέχοντας τη σύγχρονη ιστορία των αναμετρήσεων για την ανάδειξη κομματικής ηγεσίας στο βρετανικό Συντηρητικό Κόμμα, στο οποίο θεσπίστηκε ένα μικτό σύστημα επιλογής αρχηγού από την κοινοβουλευτική ομάδα και τα μέλη του κόμματος, από τα τέλη της δεκαετίας του 1990, και μελετώντας παράλληλα το περιεχόμενο της επικοινωνιακής στρατηγικής του κόμματος κατά τη διάρκεια της τελευταίας εικοσαετίας, συμπεραίνεται ότι η μεταβολή στον τρόπο εκλογής αρχηγών δεν συνοδευόταν πάντα από την αύξηση της προβολής του ηγέτη κατά την προεκλογική εκστρατεία. Βάσει των ευρημάτων αυτών, το κείμενο επισημαίνει, στη συνέχεια, ότι η άμεση εκλογή δεν τεκμηριώνει τη δυνατότητα του εκλεγμένου ηγέτη να επικρατήσει του αρχηγού του αντίπαλου κόμματος, στοιχείο που τελικά βαραίνει περισσότερο από την οργανωτική ισχύ του στην επιλογή του σημείου εστίασης της προεκλογικής εκστρατείας.
(EL)
This paper attempts to link the classical finding on strengthening the role of party leaders in modern election campaigns with the current trend of extending membership participation in leadership selection. The association of the two seems to be rather obvious, since the election of the leader from a wider electorate automatically extends the legitimizing basis of leadership and thus increases his/her supremacy over the highest and lower levels of party hierarchy. However, the empirical study of the degree of campaign focus on individual leaders elected by mass membership reveals that these leaders are not always the focal point of their parties' communication strategy. By contrast, leaders who were selected from both highly inclusive and highly exclusive electorates were just as likely to be given a 'second role'. Studying the modern history of party leadership elections in the British Conservative Party, which adopted a mixed system of selecting leaders from the parliamentary group and party members by late 1990, as well as the content of the party's communication strategy in the past twenty years, we conclude that the change in the rules regarding leadership selection is not always accompanied by the increasing visibility of the leader during the election campaign. Based on these findings, the paper argues that the direct election of leadership does not necessarily mean that the elected leader will be more popular than the leader of the rival party, a criterion which eventually outweighs the leader's organizational power in selecting the focal point of the electoral campaign.
(EN)
