Το κείμενο αυτό επικεντρώνεται στα διεπιστημονικά προγράμματα μεταπτυχιακών σπουδών των ελληνικών πανεπιστημίων. Για την ανάλυση χρησιμοποιήθηκαν στοιχεία από την Κοινωνιολογία των Οργανώσεων (Mayntz) και την Κοινωνιολογία της Επιστήμης (Whitley). Το βασικό μας επιχείρημα είναι ότι το πανεπιστήμιο και οι βασικοί συντελεστές του υιοθέτησαν τη διεπιστημονικότητα, πρώτον, για να αυξήσουν τους ιδρυματικούς οικονομικούς πόρους, και δεύτερον, με φροντίδα να μη διαταραχθεί η εσωτερική θεσμική δομή και ο συσχετισμός δυνάμεων μεταξύ των βασικών δρώντων εντός του πανεπιστημίου. Πράγματι, από τη μια, τα πανεπιστήμια ανταποκρίθηκαν στις δημόσιες προσκλήσεις εκδήλωσης ενδιαφέροντος για διεπιστημονικά προγράμματα, χρηματοδοτούμενα από Κοινοτικούς πόρους, με στόχο τον εμπλουτισμό των υποδομών τους. Από την άλλη, οι νέες δομές και λειτουργίες (διεπιστημονικά προγράμματα σπουδών) παρέμειναν χαλαρέςκαι αδύναμες. Ως συνέπεια, οι εσωτερικές σχέσεις των θεσμικών δρώντων προφυλάκτηκαν. Έτσι, η διεπιστημονικότητα φαίνεται να είναι μια χαμηλής προτεραιότητας υπόθεση. Παρόλα αυτά, είναι ενδιαφέρον να δει κανείς ότι πάνω από 10 χρόνια από την ευρωπαϊκή χρηματοδότηση, η πλειοότητα αυτών των προγραμμάτων παρέμενε ενεργή, τουλάχιστον ως τις τελευταίες θεσμικές αλλαγές.
(EL)
This paper focuses on the development of interdisciplinarityin the Master’s programs in Greek universities. For our analysis, we searched for tools from the Sociology of Organisations (Mayntz) and the Sociology of Science (Whitley). We argue that the University and its keyactors have adopted interdisciplinarity, firstly, as a means to increase institutional funding, and secondly, with care so as not to disturb theinternal institutional structure and the power relations between the key actors in the University. Indeed, on the one hand, universities, responding to the public calls for interdisciplinary programs, took advantage of the European support program for Greece in order to enrich their infrastructures. On the other hand, the new structures and functions (interdisciplinary Master’s programs) remain loose and weak. So the central role of the Department and laboratories remains intact. As a consequence, the internal relations of the institutional actors are protected. Thus, interdisciplinarity seems to be a low priority issue. However, it is interesting to consider that more than 10 years after theend of European funding, the majority of these programs remains active.
(EN)
Επιστημονική Εταιρεία για την Κοινωνική Συνοχή και Ανάπτυξη
