Η προβληματική της σχέσης του διπόλου τέχνης και ζωής κέντριζε ανά τους αιώνες το ενδιαφέρον μιας πλατειάς ομάδας εμπλεκομένων καλλιτεχνών , φιλοσόφων , θεωρητικών και άλλων επιστημόνων και μη , εκπροσώπων του πνευματικού και όχι μόνο κόσμου , στο πλαίσιο της αέναης προσπάθειας για την αναζήτηση της Αλήθειας , την κατάκτηση της Γνώσης .
Πολύτιμη βοήθεια και έρεισμα στον αγώνα αυτό στέκονται τα Ίχνη . Ίχνη που αφήνουν οι εκάστοτε ανθρώπινες δραστηριότητες στο πέρασμα του χρόνου στη δημόσια ή ιδιωτική σφαίρα και τα οποία αποτελούν κάτι παραπάνω από απλές ιστορικές μαρτυρίες .
Για την σημασία τους αξίζει νομίζω να αναφερθεί κανείς σε έννοιες συγγενικές , σχετικές άμεσα ή έμμεσα , όπως π.χ. ανάμεσα σε άλλες , διαστρωμάτωση , νοσταλγία , ρευστότητα , γοητεία , ασάφεια , διάβρωση , αμφισημία , τραύμα , απώλεια αλλά κυρίως μνήμη και φθορά .
Παράλληλα προκύπτει το ερώτημα : Μήπως το φθαρμένο , αποφορτισμένο από κάθε φορετό στολίδι , από επιφανειακές συσσωρεύσεις , πλησιάζει στο πραγματικά αληθινό , στο γνήσιο ; Μήπως τελικά τα ερείπια της ύπαρξης είναι η ουσία των πραγμάτων ;
Η θεωρητική υποστήριξη του εικαστικού έργου που συνιστά τη διπλωματική ερευνητική εργασία και αφορά στην ευρύτερη έννοια του ίχνους , εξετάστηκε και τεκμηριώθηκε μέσα από δοκίμια και άρθρα που κάλλιστα μπορεί κανείς να μελετήσει ανεξάρτητα από τη σχέση τους με τις τέχνες και τα οποία μπορούν να σταθούν αυτόνομα , σαν σκέψεις πάνω στο ζήτημα της ζωής και του θανάτου , του πρόσκαιρου και του αιώνιου , της ψευδαίσθησης και της αλήθειας , εκεί δηλαδή που τελειώνει και «ολοκληρώνεται» η προσπάθεια του καλλιτέχνη να κατακτήσει και να αποδώσει το « κάλλει ωραίο » .
Στο καθαρά δημιουργικό καλλιτεχνικό έργο παράχθηκαν εικαστικά « αντικείμενα » , που προέκυψαν ως συναρμογές , συνδυάζοντας , προσθετικά , ετερογενή στοιχεία στο λεξιλόγιο της ζωγραφικής και εν γένει εικαστικής ευρηματικότητας , ανοίκειες υβριδικές συνυπάρξεις , σε μια προσπάθεια να επιτελέσουν στοχαστικές απόπειρες που υποσημαίνουν δρόμους , δυνατότητες και προοπτικές , αποτυπώνοντας μια πορεία αναζήτησης που βρίσκεται διαρκώς καθ’ οδόν , εκβιάζοντας τη σύνδεση γλώσσας και λέγειν , δομής και έκφρασης , πλαισίου και προθετικότητας .Έργα που παράγουν για εμένα προσωπικά , νέες χωρικότητες και συσσωματώσεις , επιτυγχάνοντας διανοητούς και εφικτούς άλλους συσχετισμούς στη δημόσια ή ιδιωτική σφαίρα καθώς τολμήθηκε η άρση κάθε «πλαισίου» που συνθλίβει και ανιχνεύτηκαν οι όψεις του απροσδόκητου , ικανοποιώντας το αίτημα επαναξιοποίησης του υποβαθμισμένου , υπό το πρίσμα μιας προοπτικής επιστροφής στο αποκατεστημένο ερείπιο - ίχνος .
(EL)
Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων
