Στην κριτική προσέγγιση της σχέσης μεταξύ παιδικής ηλικίας και αστικού χώρου, η εισαγωγή της έννοιας του παιχνιδιού – στοιχείου οντολογικά καθοριστικού για την ανθρώπινη ύπαρξη, όπως έχουν προτείνει οι φιλόσοφοι Κώστας Αξελός και Hans Georg Gadamer – αποτελεί μία «τακτική» χρήσης του δημόσιου χώρου και συγκρότησης της νοητικής εικόνας του. Αυτό οδηγεί την έρευνα πέρα από τις προδιαγεγραμμένες επιστημονικές κατηγορίες, στη συγκρότηση ενός τριπλού ερευνητικού υποκειμένου, που ονομάζεται «παιδί, παιχνίδι, πόλη»: πρόκειται για το Spielraum, έννοια που εκφράζει την «τριπλότητα» αυτή. To Spielraum γίνεται το μέσο για τη διαγραμματική περι-γραφή ενός «άλλου» κόσμου, ενός κόσμου όπου το πνεύμα του παιχνιδιού, της ελευθερίας και της δημιουργικότητας, εκδιωγμένο σήμερα από την ορθολογιστική παραγωγή της πόλης, θα αποκτήσει τον δικό του χώρο· όπου η πόλη θα σχεδιάζεται για τα παιδιά, γιατί «αλλιώς δεν μπορεί να λέγεται πόλη», με τα λόγια του Aldo van Eyck· και όπου ο σχεδιασμός θα υπηρετεί τον άνθρωπο, που τόσο υποτιμητικά ονομάζεται «χρήστης», και θα συνεργάζεται με την παιδαγωγική για να αναδειχτούν νέες αρχές και νέες αξίες, ακολουθώντας τη ρήση του Henri Lefebvre: «δεν μπορεί να υπάρξει διαφορετική κοινωνία χωρίς διαφορετικό χώρο».
(EL)
In an attempt to critically investigate the relationship between childhood and urban space, the introduction of the concept of play – a concept ontologically significant for the human condition, as shown in the works of philosophers such as Kostas Axelos and Hans Georg Gadamer – constitutes a form of tactical use of public space and as a constituent of its mental image for the child. Thus, research was led beyond prescribed scientific discourses towards the formation of a three-fold research subject, that of “child, play, city”, or Spielraum, a new concept to express this triptych. The Spielraum becomes the diagrammatic description of an “other” world, a world in which the spirit of play, of freedom, of creativity, now marginalized by the technocratic production of city space, will guide design; where the city will be taking care of children, because ”otherwise it would be unworthy of being called a city“, to use Aldo van Eyck’s words; and where design will work together with pedagogy to promote new principles and new values, confirming Henri Lefebvre: “there can be no different society without a different space”.
(EN)
